Nöbetçi Eczaneler
Affedin bizi çocuklar, demeyi çok isterdim ama affetmeyin bizi çocuklar. Affetmeyin, çünkü ölümlerde
koruyamadık, canınıza kastedenlerin, teninize göz koyanların insafına terk ettik sizi.
Annelerimizin dokunmaya kıyamadığı, babalarımızın bakmaya doyamadığı o küçücük bedenleriniz
paramparça edilirken biz, kendi uykularımıza ve rahatımıza kıyamadık. O yüzden affetmeyin bizi
çocuklar.
Yasalar yaptık madde madde, kitaplar yazdık cilt cilt ama bu sizi korumaya yetmedi. Yetmedi, çünkü
biz o kitaplar ve yasalar üzerinde kavgaya tutuştuk. Yasaları ve kitapları kendi lehimize yorumlayıp
iktidar olabilmek için birbirimizin boğazına çöktük. İktidar olabilme ihtimalinin cazibesi gözlerimizi kör
etti. Size sinsice yaklaşan canavarları göremedik. O yüzden affetmeyin biz çocuklar.
Parklara, bahçelere çıkmayın diye kocaman taş duvarlar yaptık okulların etrafına. Demir parmaklıklar
taktık pencerelerine okulların, uzatıp kafalarını gökyüzüne bakmasın diye çocuklar. Ama duvarlar
öremedik canilerin önlerine. Ve demir parmaklıklar ardına atamadık canileri, attıklarımızı da orda
tutmayı başaramadık.
Affetmeyin bizi çocuklar
Gözümüzün nuruydunuz, gözümüzden bile sakınırdık sizleri. Gönül gözümüz körleşince görmez olduk
sizi ve tabi etrafınızı çepeçevre sarmış fenalıkları. Gönlümüz karardı, vicdanlarımız pazar metaı oldu
affetmeyin bizi çocuklar.
“Devlet her türlü şiddete ve istismara karşı çocukları korur ” yazdık Anayasamızın 41. maddesine ama
yazdığımızı okuyup gereğini yapamadık, affetmeyin bizi çocuklar.. ( alıntıdır..)